Lucia Macari gebruikt donkere humor om vorm te geven aan een discours van trauma in haar artistieke praktijk. In haar audiovisuele performances en kunstobjecten speelt Lucia met thema's als privé versus publiek, het bewuste versus het onbewuste en het heilige versus het profane. Haar scherpe humoristische standpunten leggen de absurditeit en komedie van de somberste onderwerpen en situaties bloot. Lucia is geboren in Chi?in?u en verhuisde in het midden van de jaren 2000 naar Amsterdam alwaar ze werd geconfronteerd met gevoelens van isolatie en cultuurschok. Dit resulteerde in diverse interdisciplinaire performances waarin ze thema's als nostalgie, overleven en het ontbreken van een gevoel van verbondenheid verkende. In haar performances schuwt zij echter zwaardere politieke thema’s niet. Elk van haar onderwerpen wordt gevormd door eenzelfde ludieke benadering. Lucia’s primaire artistieke motivatie wordt op dit moment gevormd door vragen over waarde en commodificatie. Gelaagde concepten, verhalend extremisme, provocatie, een voortdurende zoektocht om af te wijken van conventies zijn manieren waarop Lucia de zwakte van de politiek, de maatschappij en het kapitalisme toont en van kritiek voorziet. Door middel van een visueel absurd theater verwerkt Lucia haar eigen traumatische ervaring op een nieuw niveau waarmee het persoonlijke politiek wordt.
