Het werk van Ramaz Goiati laat zich niet gemakkelijk duiden. De werkwijze van de kunstenaar lijkt impulsief, associatief en onvoorspelbaar. De werken hebben hun driedimensionaliteit gemeenschappelijk, maar daarbinnen nemen ze inhoudelijk alle vrijheid. (…) Zijn werken zijn narratief, ze vertellen verhaaltjes, sprookjes in de haast kinderlijke vorm die daarbij past, maar net als bij sprookjes is die vorm er alleen maar om de ernst en de wreedheid goed tot hun recht te laten komen. Het contrast zorgt voor het gewenste effect. (…) De werken van Goiati doen me soms denken aan de sculpturen van de in 2001 overleden Spaanse kunstenaar Juan Munoz. Die zijn weliswaar groter, waardoor je er als kijker een directe relatie mee kunt aangaan, maar ze hebben ook een “unfinished appearance”, zijn deels met de hand gemaakt, natuurlijk of neutraal van kleur en ze vertellen ook een verhaal. Bij Goiati is dat verhaal maatschappelijk ingekleurd, bij Munoz is dat vrijblijvender. De eerste confronteert via klein maar inhoudelijk, de tweede via groot en buitenkant.
Fragment uit een tekst geschreven door Rob Perrée.
